Sommige verhalen beginnen met een gitaar. Of met een eerste concert.
Dat van Bas begon met grindzakjes.
Als achtjarige verdiende hij zijn eerste guldens met komkommers sorteren en grindzakken vullen. Zeven gulden vijftig voor een halve dag werken. Niet omdat hij iets wilde kopen dat een kind normaal koopt, maar omdat hij iets wilde horen.
Na maanden sparen stond hij ermee in zijn handen: een radio-cassettespeler. Een gettoblaster met losse boxen.
’s Avonds lag hij op zijn kamer, plat op de grond. De boxen links en rechts naast zijn hoofd. Klaar om te luisteren, te wachten, op dat ene nummer.
Met zijn vingers bij de record-knop, timend op het perfecte moment tussen de DJ en het intro. Liedjes opnemen, terugspoelen, opnieuw luisteren.
"De magie van controle over geluid."
Bas draaide zijn cassettes letterlijk grijs en maakte zijn eerste mixtapes, zonder te weten dat hij bezig was met iets wat zijn hele leven zou blijven terugkomen.
De eerste single die hij kocht was This Is Not America van David Bowie. Van zijn eigen zakgeld, verdiend met een dubbeltje per zak grind. Hij hoorde het nummer op de radio en wist waarvoor hij spaarde.
Thuis stond een platenspeler met vooral André van Duin en Alle Dertien Goed. Niet echt het universum waar Bas zich in herkende. Dus toen hij nieuwsgierig werd naar hoe een plaat eigenlijk werkte, haalde hij er een naainaald bij. Dat ging even goed, en... toen niet meer. Maar het was het begin van een levenslange fascinatie voor muziek en hoe het klinkt.
Bas groeide op als jongste van drie zoons, op een melkveehouderij. Hard werken, weinig woorden, en zondagen die grijs voelden. Muziek gaf kleur. Na de dagelijkse taken trok hij de landerijen in om zijn hoofd leeg te maken.
Op zijn vijftiende kocht hij zijn eerste basgitaar. Niet om een carrière te beginnen, maar om lucht te krijgen.
Vanaf dat moment ging het hard. The Cure werd zijn universum. Disintegration en 17 Seconds gaven woorden aan wat hij voelde maar niet kon zeggen. Donkere sferen, lange nummers, regen, storm, emotie. Alles wat ontbrak tussen de koeien en het erf.
Daarna volgden Megadeth, Gorefest en andere metalbands. Kracht, energie en emotie in één muur van geluid.
Diezelfde lijn loopt nog steeds door. Tegenwoordig luistert Bas naar Interpol, Zola Blood en alles wat melancholie en melodie in evenwicht houdt. En hij maakt zijn eigen muziek. Want wat ooit begon met grindzakjes, mixtapes en Bowie, zit nog steeds in zijn hoofd en moet er nog altijd uit.
Een ruwe bolster met een blanke pit. En muziek als constante, dwars door alles heen.
